Biagio Marin, Me vago incora in fior
Me vago ancora in fior
pur con la carne stanca:
ʼna fioridura bianca
dʼun biancospin che va in amor.
Son vecio tanto
epur me canto
cô son piú solo
megio dʼun rusignolo.
E, cô ʼl mar se lamenta,
conpagno le restíe
coʼ dolse rime mie,
cantàe coʼ vose lenta.
Noch will unter Blumen ich gehen,
ist das Fleisch auch müd:
der Weißdorn blüht,
weiße Blüten im Liebeswehen.
So alt bin ich schon,
hab noch lyrischen Ton,
wenn mein einsamer Schall
beschämt die Nachtigall.
Und wenn das Meer zu klagen anhebt,
will seine Wellen ich grüßen
mit meiner Reime Süßen,
meiner Stimme, die träge entschwebt.