Biagio Marin, Semo vignúi da le to man
Semo vignúi da le to man:
no stâ ghitâne via,
no stâ restâ lontan
de sta carne vilía.
Coʼ lʼoro puro
tu tu duvivi fâne,
che no se vela mai,
no poveri animài
fati de vogie vane.
No se coronpe lʼoro,
e gnanche el nostro aloro:
de che sostansa tu ne ha fato,
tu onipotente, tu beato?
Wir kamen aus deinen Händen:
wollest den Weg uns nicht wehren,
wollest dich nicht abwenden
von dieses Fleisches Schwären.
Aus purem Golde
mußtest du uns schaffen,
stets zu strahlen erlesen,
nicht arme Lebewesen,
die eitle Lüste erraffen.
Gold wird nimmer zu Teer,
rein bleibt auch unser Lorbeer:
woraus schufest du unser Teil,
Du Allmächtiger, unser Heil?