Biagio Marin, Ben tʼhè vogiúo tanto
Ben tʼhè vogiúo tanto
e ciara e alegra
e túrbia e negra
persa nel pianto.
Cô un croco sponta
fresco de tera,
e cô la luna monta
granda a la sera,
de tu favelo
a duto el sielo
e ʼi digo sotovose
che senpre vogio
basâte ʼl vogio
e del viso le rose.
Wie ich dich liebgewann,
licht und funkelnd,
trüb und dunkelnd,
wenn die Träne rann.
Wenn der Krokus erblüht
aus dem Erdenschoß,
wenn der Mond erglüht
am Abend so groß,
von dir erzählen sie nur
dem weiten Azur,
ich flüstre ihm bange,
küssen will ich dir immer
deiner Augen Schimmer
und die Rosen der Wange.