Biagio Marin, Me vogio dîte incora
Me vogio dîte incora
che tu uduri de fien
e che te vogio ben
per la to carne mora.
Tu sa de lontanansa
de quela biava colda
che la dâ giolda
e un cargo de sperensa.
Un fior de nostalgia
cressúo in lontanía,
una gensiana
su ʼna freda montagna.
Ich will sagen dir wieder,
du duftest nach Gras,
mein Verlangen nimmt Maß
am Dunkel deiner Glieder.
Du kennst es von der Ferne
jener blauen Glut,
schenken tut gut,
gibt dem Hoffen die Sterne.
Eine Sehnsuchtsblüte,
die im Verborgnen erblühte,
ein Enzian,
droben auf schneeigem Plan.