Skip to content

Epiphanien VI

03.04.2017

Ein Lichtfleck,
niemandem äugend,
eine dünne Lache Blau,
doch still,
wie still.

Die graue Linie
zwischen Wegen
und Wolken,
Falte in der Stirn
von Lehm und Dunst.

Überrauscht von Gras
die hellen Trümmer
der Sinngestalt
undeutbaren Traums,
doch wahr im Mondlicht
der Birken.

Ein Tschilpen
unter der Asche
so vieler Sommer,
doch süß,
wie süß.

Comments are closed.

Top